Dziś natknęłam się na bardzo fajny projekt włoskiego artysty Federico Mauro. Postanowił on przypomnieć buty różnych sławnych osób, zarówno tych naprawdę żyjących, jak i postaci znanych z filmów. Poniżej najciekawsze przykłady „Famous Shoes”, ciekawe czy poznajecie je wszystkie:)
Po wszystkie zdjęcia projektu zapraszam na mój profil na Facebooku 
zdjęcia pochodzą ze strony: www.federicomauro.eu
Niedawno natknęłam się na bluzę, która mi się spodobała, nawet ją sobie kupiłam, coś mnie jednak tknęło i postanowiłam nieco więcej dowiedzieć się o firmie, która ją wyprodukowała. Być może część z Was słyszała już o BOY LONDON, wokół tej firmy narosło sporo kontrowersji.
Obecnie jest jedną z najbardziej kultowych marek odzieżowych, założono ją już w latach 70 – tych (założyciel Stephane Raynor), stała się wtedy bardzo popularna zwłaszcza w artystycznych kręgach. W latach 90 – tych marka zniknęła z rynku, by pojawić się znowu w 2008 roku. To co jest najbardziej kontrowersyjne to symbolika, którą wykorzystuje, dużo tutaj motywów nazistowskich – samo logo w sposób bezpośredni odwołuje się do estetyki III Rzeszy. Oczywiście założyciel zaprzecza, że czerpie z nazistowskich symboli, ale jakoś ciężko jest mu uwierzyć:). Podobieństwa widać gołym okiem.
Porównanie: logo marki z lewej i herb III Rzeszy.
Firma od początku istnienia balansuje na krawędzi skandalu, kontestuje ogólnie przyjęte zasady, czerpie z symboliki, która może być uznawana za kontrowersyjną, wykorzystuje motyw krzyża czy wspominane wyżej symbole nazistowskie. Fotografie promujące markę mają mocno punkowy charakter, zresztą marka wyrosła w tej kulturze, i pewnie dlatego reprezentuje tak „buntownicze” podejście.
Ubrania BOY LONDON to propozycje streetwearowe, t-shirty, sportowe bluzy, czapki z daszkiem, utrzymane w czarno-białej kolorystyce. Można w nich było zobaczyć takie postacie ze świata kultury i rozrywki jak: Rihanna, Jessie J., Madonna, Nicky Minaj i wielu innych. Fanem marki był także Andy Warhol czy Sex Pistols.
Jeśli chodzi o mnie, bluza z charakterystycznym logo bardzo mi się podoba, mam nadzieję, że nie dostanę po głowie gdy pokażę się w niej na wakacjach:). Zawsze ciągnęło mnie do rockowego stylu, dlatego ten także mi odpowiada.
A czy Wam podobają się projekty BOY LONDON? Czy uważacie, że czerpanie z nazistowskich symboli to przesada, czy też jest to kreatywne przetworzenie kontrowersyjnego znaku? A może uważacie, że marka usilnie próbuje się wypromować licząc na rozgłos jaki wywoła dzięki wykorzystaniu tego typu motywów?
Wracam do tematów filmowych. Tym razem o serialach. Uwielbiam horrory, więc kiedy się dowiedziałam o istnieniu American Horror Story pomyślałam, że to coś dla mnie. Niestety w ciągu roku oglądam kilka seriali i zwyczajnie nie starczyło czasu na wcześniejsze zapoznanie się z AHS. W końcu jednak przyszła ta chwila i nie żałuję, że dopiero teraz, ponieważ dzięki temu, że zwlekałam mogłam za jednym zamachem pochłonąć dwie serie. Nie musiałam czekać na pojawienie się kolejnego odcinka, bo wszystkie czekały na mnie w sieci:).
Jak sama nazwa wskazuje serial swoją tematyką nawiązuje do horrorów. Pierwsza seria rozgrywa się w nawiedzonym domu, do którego wprowadza się niczego nieświadoma tradycyjna amerykańska rodzina. Klasyczny to motyw, jednak ubrany w formę serialu potrafi ponownie zachwycić. Bardzo dobrze się to ogląda, jeśli ktoś lubi takie klimaty, czasem można nawet poczuć ciarki na plecach:).
W porównaniu z serią pierwszą, druga nosząca podtytuł Asylum to już prawdziwe mistrzostwo. Jak dla mnie serial wymiata:). Ulokowanie miejsca akcji w Zakładzie Psychiatrycznym prowadzonym przez kościół to był strzał w dziesiątkę. Mroczny klimat Briarcliff wciąga bez reszty. Obserwowanie rosnącego zepsucia pracowników zakładu, śledzenie losów osadzonych tam przypadkowo osób to czysta przyjemność – jeśli ktoś lubi takie przyjemności:). Do tego dochodzi przeplatająca fabułę historia krwawego mordercy Bloody Face, który zabija swoje ofiary i niczym doktor Lecter szyje z ich skóry potworną maskę. Fani horrorów powinni być zachwyceni.
Seria pierwsza i druga nie są ze sobą fabularnie w żaden sposób powiązane, to dwie zupełnie różne historie, które zamykają się w 12 i 13 odcinkach. Tym ciekawszy jest zabieg, który postanowili zastosować twórcy serialu, a mianowicie obsadzili bohaterów części pierwszej w zupełnie nowych rolach także w serii drugiej. Dzięki temu możemy obserwować znanych nam już aktorów w zupełnie nowej odsłonie.
Na szczególną uwagę zasługuje grająca w obu częściach nieoceniona Jessica Lange. Jej kreacja zarówno w serii pierwszej, jak i drugiej to najjaśniejszy punkt AHS. Pomimo, że grane przez nią postacie nie są jednoznaczne ogląda się ją z przyjemnością i to ją lubi się najbardziej. Siostra Jude w jej wykonaniu to wyrafinowana rola godna Oscara. Tym bardziej nie mogę się doczekać części trzeciej (podtytuł „Coven”), która w tv już prawdopodobnie jesienią. Tym razem akcja ma być osadzona w czasach współczesnych, w obsadzie w dalszym ciągu „starzy” znajomi tzn. między innymi Evan Peters i oczywiście Jessica. Podobno to właśnie ona ma decydujący wpływ na kształt obsady, zatrudnieni zostaną ci, z którymi ona będzie chciała pracować. To się nazywa pozycja:). Ale nie dziwię się wcale, tylko cieszę, że będę mogła oglądać ją ponownie.
Hołd dla siostry Jude:)
Na koniec z pewnością uwielbiana przez wszystkich piosenka przewodnia drugiej serii, słynna „Dominique” którą siostra Jude dzień w dzień „uszczęśliwiała” pensjonariuszy ośrodka:) Wersja 12- godzinna, można poczuć się jak w Briarcliff:)
Historia tej piosenki nie należy niestety do najszczęśliwszych, faktycznie była napisana i wykonywana przez siostrę zakonną w 1963 roku. Po swoim sukcesie muzycznym, siostra opuściła zakon i nawiązała trwałą relację z drugą kobietą. Niestety nie były to zbyt tolerancyjne czasy (wątek homoseksualizmu i nietolerancji wobec niego jest zresztą poruszony w Asylum) i już wkrótce kościół doprowadził siostrę do finansowej ruiny. Ona i jej ukochana popełniły samobójstwo. Znając tę historię, obecność tej piosenki w serialu nabiera dodatkowego znaczenia.
Oryginał:
